Veranderingen? Jim

Mijn naam is “Jim”, ik heb twee zussen en één broertje. Als sinds mijn derde vangen mijn ouders pleegkinderen op en ik kan het mij eigenlijk niet anders herinneren. Vaak is het crisisopvang en af en toe blijft iemand wat langer bij ons. Voor mij is het eigenlijk heel normaal dat mijn pleegbroers en pleegzussen komen en gaan. Met de ene pleegbroer of pleegzus kan ik het beter vinden als met een ander en de een mis ik wel en de ander minder of eigenlijk niet als ze weer weg zijn. Met een paar pleegbroers vooral heb ik nog wel eens contact over facebook maar verder niet echt meer. Ik trek het meeste gewoon op met mijn biologische zussen en broer.

Hoewel er van jongs af aan al pleegkinderen komen en gaan is er ook een tijd geweest dat ik er wel klaar mee was ik had het wel gezien elke keer weer kwamen er nieuwe mensen met nieuwe begeleiders over de vloer. Ik begon mij af te zetten en mijn gedrag werd langzamerhand steeds moelijker te hanteren voor mijn ouders. Ik wou niet egoïstisch zijn maar ik had gewoon geen zin meer in de continue veranderingen in mijn leven. Ik denk dat het er ook mee te maken had dat ik echt aan het puberen en mezelf aan het zoeken was. Mijn ouders hebben dit goed opgevangen ze bleven vragen wat er aan de hand was, op dat moment vervelend en irritant juist als je er niet over wilt praten. Maar ze bleven vragen en op een gegeven moment zei ik “ik heb er gewoon even genoeg van”. Voor mijn ouders kwam dit onverwachts ze snapten het niet gelijk want tijdens gesprekken had ik dit nooit eerder aangedragen. Daarom heb ik toen alles verteld wat mij dwars zat. Het was niet zo dat ze geen tijd voor mij hadden of dat ik niet mijn eigen plek had maar ik wou gewoon niet meer mij aan mensen hechten die toch weer weg gingen. Ik kon er niet meer goed mee omgaan voor mijn gevoel dat ze telkens weer weg gingen. Ja, ze gingen weer naar huis toe en dat is goed dat snap ik wel maar af en toe verloor ik voor mijn gevoel een goede vriend of zelfs een broer.

Wat ik probeer te zeggen met mijn verhaal is dat het ook voor ons als biologische kinderen lastig kan zijn om pleegkinderen te ontvangen, ze te leren kennen, te leren samenwerken en dan weer afscheid te moeten nemen. Het is goed om je ouders te vertellen wat je dwars zit anders zullen ze het niet weten en kunnen ze er ook niets aan veranderen.

Nu hoop ik niet dat u dit leest en denk och die heeft het moeilijk gehad. Ik heb juist ook veel leuke dingen beleefd met alle pleegkinderen en met mijn zussen en broer. Ik heb bewust gekozen om de periode te beschrijven die ik lastig vond omdat ik hieruit meer tips aan anderen kan geven en om een realistische beeld neer te zetten. Net als dat ik met mijn eigen zussen en broer soms ruzie had, had ik dit ook met de pleegkinderen maar ook met de leuke dingen geldt precies hetzelfde.

Bedankt dat je de tijd hebt genomen om een deel van mijn verhaal te lezen. Ik hoop dat je zelf op tijd aan je ouder of ouders vragen zult stellen en vertellen wat je liever anders wilt.