Een leeg nest? Niks voor mij...

Mijn eigen kinderen zijn allemaal al uit huis ongeveer al drie jaar. Samen met mijn tweede man mis ik de drukte en de gezelligheid die kinderen en tieners, ja zelf puberende tieners met zich mee kunnen brengen. We hebben samen drie kinderen opgevoed. Eerst heb ik het een hele poos erover gehad met mijn man of we een pleegkind zouden kunnen opvangen. Maanden hebben we hierover gepraat een vraag die steeds weer bij mij terug kwam was doe ik dit voor mijzelf? Komt dit omdat mijn eigen kleintjes groot zijn geworden en uit huis zijn? Voor een gedeelte doe ik dit voor mijzelf ja dat klopt ik durf dit eerlijk te zeggen. Waarom ik denk dat ik het voor mijzelf doe? Nou ik vind het heerlijk om kinderen om mij heen te hebben en voor ze te mogen zorgen ik krijg hier energie van. Toegeven het kost ook ontzettend veel energie maar het zijn de kleine dingetjes voor mij. De glimlach van een kind, een kerststukje maken, 's avonds een stuk voorlezen en helpen bij het huiswerk. Maar ik doe het niet alleen voor mijzelf nee ik doe het ook voor het kind wat we nu opvangen. 

 

Een heerlijk kind van 14 jaar volop in de puberleeftijd. Een stukje voorlezen 's avonds zit er al niet meer bij, maar er zijn genoeg andere dingen. Op dit moment zijn we veel aan het koken ze is thuis gewend om mee te helpen en helpt ook bij ons wanneer ze tijd heeft. Bakken en koken is een van die dingen die ze erg leuk vind om te doen. Naar school gaan en helpen opruimen gaat met wat tegenzin. We ondersteunen haar veel met school en hebben op school een soort bijles gevraagd van een andere student. Doordat ze volop aan het puberen is en nu bij ons woont kunt u zich waarschijnlijk wel voorstellen dat het af en toe niet helemaal soepel loopt. We hebben erg aan elkaar moeten wennen maar nu ze bekend is met onze huisregels en ik iets meer snap hoe en waarom ze anders reageert als mijn kinderen deden gaan we steeds beter met elkaar om. In het begin voelde ze als een gast die langskwam om te slapen en de eerste twee weken waren net als een droom. Het voelde niet realistisch, langzamerhand hebben we alle drie weer onze weg in het huis gevonden. Mijn man en ik hebben zoveel mogelijk de normale routine aangehouden en dit heeft voor mijn idee goed gewerkt. 

 

Wij krijgen goede begeleiding en hebben zelfs een nummer gekregen die je dag en nacht kunt bellen. In het begin had ik veel vragen vooral met betrekking tot de ouders van mijn pleegkind. Hoe houd ik contact met ze en waarover ben ik verplicht om ze in te lichten. Nu blijven haar ouders natuurlijk haar ouders en we proberen zoveel mogelijk met ze te bespreken. In de kerstvakantie gaan we op vakantie met één van onze eigen kinderen en haar man en ons pleegkind, gelukkig vonden haar ouders het goed want je hoort ook wel eens andere verhalen.